Ožiljci nastaju kao rezultat abnormalnog cijeljenja rane nakon ozljede koja doseže epidermodermalnu granicu. Radi se o nakupini vezivnog tkiva, obzirom da koža ne može regenerirati sve građevne elemente. U ožiljnom tkivu nedostaju žlijezde lojnice i znojnice kao i dlačni folikuli, a ima i manje elestičnih vlakana. Stoga ožiljno tkivo ne može izgledati kao zdrava koža. Ožiljak može biti ispod razine kože (atrofičan) te iznad razine kože (hipertrofičan).

Hipertrofični ožiljak nastaje zbog prekomjerne sinteze kolagenih vlakana na mjestu cijeljenja rane. U početku je crven, izdignut i tvrd, te često svrbi. Vremenom ožiljak postaje plosnatiji i izblijedi. Hipertrofični ožiljak ne prelazi granice primarne traume te se po tome razlikuje od takozvanih keloida. Keloidi također nastaju nakon traume koja može biti i minimalna, a prelaze granice primarne ozljede. Oblikom također ne moraju pratiti primarnu ozljedu. Keloidi mogu doseći vrlo velike dimenzije, a obično nastaju unutar godine dana nakon traume. Najčešće se vide na ramenima i prsima kod genetski predisponiranih osoba. Kod mladih ljudi kirurški postupci na nekim mjestima, kao što je vrat, gotovo uvijek rezultiraju hipertrofičnim ožiljkavanjem u vremenu od 6 mjeseci do 3 godine, pa se takva pojava smatra normalnim stadijem cijeljenja rane.

Postoje različite metode liječenja hipertrofičnih ožiljaka i keloida, ali niti jedna od njih nije savršena. Najčešće se primjenjuje lokalna ili intralezionalna primjena kortikosteroida, kompresivna terapija, krioterapija (smrzavanje). Također su u primjeni i lokalni silikonski gelovi koji smanjuju stvaranje kolagena odgovornog za hipertrofiju ožiljka ili gel na bazi cepalina, heparina ili alantoina. Od agresivnijih postupaka dolazi u obzir laserska ili klasična dermoabrazija te ponovna operacija uz kombiniranje navedenih oblika liječenja.